Sosyalmedyaloji Sosyal Medya Haber ve Bilgi Platformu
Kazım Koyuncu. Karadeniz’in Asi Çocuğuydu…
Harbi delikanlıydı…
Gerçek müzisyendi…
Karadeniz müziğini kitlelere sevdirdi…
33 yaşında göçtü gitti…
Ümit Yaşar Oğuzcan ölümü ne kadar net anlatmış dizelerinde ;
“ve bir gün insan da ölür çimen gibi, yaprak gibi sarsılır yeryüzü yerinden devrilen koca bir ağaçtır sanki durur atışları yorgun kalbimizin el, ayak kesilir göz ölür, dudak ölür, kan ölür susar ta içimizde yıllardır çalan çalgı bütün teller ses vermez olur acılar diner ve bir gün biter bu çirkin oyun perde iner.”
Çok klişe ama iyilerin erken ayrıldığı bu garip dünyada her şeye rağmen devrimciyim demişti bir röportajında…Şimdi karadenizin muhteşem yeşillikleri arasında uyuyor…
”Hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, Donkişotlar’a, ateş hırsızlarına, Ernesto ‘Çe’ Guevara’ya, yollara-yolculuklara, sevgililere, sevişmelere, sadece düşleyebildiğimiz olamazlıklara, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara kendi sıcaklığımızı gönderiyoruz… Her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik.
Teşekkürler dünya.”
Kazım Koyuncu
